Η συγκινητική αποχαιρετιστήρια στιγμή
Λέγεται ότι οι γάτες έχουν την ικανότητα να αντιλαμβάνονται αισθήματα και καταστάσεις που οι άνθρωποι δεν μπορούν να αντιληφθούν. Πόνο, φόβο, ακόμα και την έλευση κακών γεγονότων. Οι νοσοκόμες στην κλινική είχαν συνηθίσει την παρουσία της γάτας, μιας γκρι-άσπρης γάτας με χρυσά μάτια, η οποία επισκεπτόταν καθημερινά τον ιδιοκτήτη της.
Ο ηλικιωμένος άνδρας βρισκόταν εκεί για πάνω από ένα μήνα. Οι συγγενείς του τον είχαν ξεχάσει, κανείς δεν έγραφε γράμματα. Μόνο η γάτα του, η μοναδική του παρηγοριά, κρατούσε σταθερά φρουρούμενο το κρεβάτι του όπως μια φρουρός της καρδιάς του.
Αυτή καθόταν ακριβώς πάνω στο σημείο που τον πονούσε περισσότερο – στην κοιλιά του, όπου είχε παλιές πληγές και χρόνιες φλεγμονές. Φαινόταν σαν να ένιωθε τον πόνο καλύτερα από οποιοδήποτε μηχάνημα.
Οι γιατροί της προσέφεραν τροφή και τη φώναζαν χιουμοριστικά «Νοσοκόμα Μούρκα». Ακόμα και οι πιο κατσούφηδες ασθενείς χαμογελούσαν όταν την έβλεπαν να κουλουριάζεται δίπλα στον ιδιοκτήτη της και να τυλίγει το πόδι του με την ουρά της.
Αλλά μια μέρα, όλα άλλαξαν. Ο άνδρας προετοιμαζόταν για μια σοβαρή επέμβαση. Ήξερε ότι ήταν θέμα ζωής και θανάτου. Πριν τον μεταφέρουν στο χειρουργείο, ζήτησε μόνο ένα πράγμα: «Επιτρέψτε μου να αποχαιρετήσω τη γάτα μου». Του δόθηκε άδεια.
Η Μούρκα, όπως συνήθως, ανέβηκε στο κρεβάτι, αγκαλιάστηκε στην κοιλιά του, αλλά ξαφνικά… πάγωσε. Το τρίχωμά της ανυψώθηκε, αψίσωσε την πλάτη της, γρύλισε και άρχισε να γρατσουνά τον ιδιοκτήτη της, σαν να προσπαθούσε να τον απομακρύνει από κάτι αόρατο.
Οι γιατροί ανησύχησαν – η γάτα ποτέ δεν είχε συμπεριφερθεί έτσι. Ωστόσο, μία από τις νοσοκόμες, η Μαρίνα, παρατήρησε: Ο βραχίονας που κοίταζε το ζώο άρχισε να γίνεται μπλε. «Γιατρός! Άμεσα!» φώναξε.
Σε λίγα δευτερόλεπτα, ο αναισθησιολόγος και ο χειρουργός ήταν ήδη στο κρεβάτι. Η εξέταση αποκάλυψε ότι ο άνδρας είχε αναπτύξει ξαφνικά έναν θρόισμα αίματος, το οποίο μπορούσε να αποκοπεί ανά πάσα στιγμή. Εάν είχε ξεκινήσει η επέμβαση, δεν θα είχε επιβιώσει από την αναισθησία.
Χάρη στη γάτα, η επέμβαση αναβλήθηκε και το θρόισμα απομακρύνθηκε αμέσως. Μόνο μετά από αυτό, ο άνδρας υποβλήθηκε στην προγραμματισμένη επέμβαση.
Μερικές ημέρες αργότερα, αφού ξύπνησε, χάιδευε την σωτήρα του, που καθόταν στο πόδι του κρεβατιού. «Ήξερες, έτσι;» της ψιθύρισε. «Ένιωθες ότι πονάω…»
Από τότε, στο νοσοκομείο, αποκαλούν τη γάτα «η γάτα που αισθάνεται το θάνατο». Ωστόσο, για τον άνδρα, ήταν απλώς μια φίλη που του έσωσε τη ζωή μια μέρα – ήσυχα, χωρίς λόγια, με τον δικό της τρόπο.
Συμπέρασμα: Η απίθανη σύνδεση μεταξύ του ανθρώπου και της γάτας αναδεικνύει τη δύναμη της αγάπης και της κατανόησης, που μερικές φορές μπορεί να μας σώσουν από τον άγνωστο κίνδυνο ενώ δημιουργεί αναμνήσεις που κρατούν μια ζωή.