Η Τζόις και ο δρόμος προς την ενηλικίωση
Μπροστά στον καθρέφτη
Η Τζόις κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη και συνοφρυώθηκε όταν είδε ένα μικρό σπυράκι. Στα δεκαεπτά της ένιωθε πως κάθε μέρα η ζωή της έφερνε καινούρια εμπόδια. Στο σχολείο οι συζητήσεις περιστρέφονταν πάντα γύρω από τα τελευταία αθλητικά παπούτσια που όλοι ήθελαν να αποκτήσουν. Η Τζόις όμως ήξερε καλά ποια θα ήταν η απάντηση των γονιών της: «Δεν είναι απαραίτητο.» Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Λούκας, το αγόρι που της άρεσε, πέρασε δίπλα της στον διάδρομο χωρίς καν να την προσέξει.
«Τζόις, το φαγητό είναι έτοιμο!» – ακούστηκε η φωνή της μητέρας της.
«Δεν πεινάω!» – απάντησε κατσουφιασμένα.
Η μητέρα της, η Σάντρα, μπήκε στο δωμάτιο με ένα πιάτο στο χέρι και κάθισε στην άκρη του κρεβατιού. «Νόμιζα πως ίσως άλλαξες γνώμη και θα ήθελες λίγο φαγητό.»
«Μαμά, ποτέ δεν με καταλαβαίνεις» – ψιθύρισε η Τζόις. «Όλοι παίρνουν ό,τι θέλουν, κι εγώ τίποτα.»
Η Σάντρα χάιδεψε τα μαλλιά της κόρης της. «Ξέρεις, όταν ήμουν στην ηλικία σου, νόμιζα κι εγώ ότι τα προβλήματά μου ήταν τεράστια. Αργότερα κατάλαβα πως ήταν μικρά.»
Η Τζόις αναστέναξε δύσπιστα, αλλά τα λόγια της μητέρας της έμειναν στο μυαλό της.
Η απρόσμενη στιγμή στον γάμο
Την επόμενη μέρα, στον γάμο της θείας της, η Τζόις στεκόταν αμήχανη ανάμεσα στους καλεσμένους. Είχε φορέσει ένα μαύρο φόρεμα, μια ήσυχη διαμαρτυρία ενάντια στα παστέλ χρώματα που της πρότεινε η μητέρα της. Τα ξαδέρφια της μιλούσαν με καμάρι για το μέλλον τους: δικηγόρος, γιατρός, επιχειρηματίας. Όταν ρώτησαν την Τζόις, εκείνη απάντησε: «Ακόμη ψάχνω τις επιλογές μου.»
Κουρασμένη από τον θόρυβο, βγήκε κρυφά δίπλα στην πισίνα. Εκεί, ακούγοντας μουσική, παρατήρησε μια ηλικιωμένη κυρία που είχε γλιστρήσει και κρατιόταν με δυσκολία στην άκρη του νερού.
Η Τζόις δεν δίστασε. Έβγαλε τα παπούτσια της και βούτηξε στο νερό. Κολύμπησε ως την κυρία και τη βοήθησε να φτάσει στις σκάλες. Μόνο τότε έσπευσαν μερικοί καλεσμένοι με πετσέτες.
«Ευχαριστώ, κορίτσι μου» – είπε η γυναίκα με συγκίνηση. «Με λένε Γουίλμα, είμαι θεία του γαμπρού.»
Η Τζόις κοίταξε γύρω της. «Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν έτρεξε κανείς αμέσως να βοηθήσει.»
Η Γουίλμα χαμογέλασε ήρεμα: «Πολλοί είναι τόσο βυθισμένοι στον δικό τους κόσμο, που ξεχνούν να κοιτάξουν γύρω τους. Εσύ όμως έπραξες διαφορετικά. Αυτό δείχνει πόσο μεγάλη καρδιά έχεις.»
Τα λόγια της άγγιξαν βαθιά την Τζόις. Κατάλαβε πως μέχρι τότε είχε δώσει υπερβολική σημασία σε μικροπράγματα, και ήρθε η ώρα να δει τη ζωή αλλιώς.
Τα πρώτα σημάδια αλλαγής
Λίγες εβδομάδες αργότερα, η Σάντρα παρατήρησε ότι η κόρη της είχε αλλάξει. Η Τζόις μιλούσε περισσότερο με την οικογένεια, και μάλιστα πρόσφερε τη βοήθειά της στον πατέρα της για να φτιάξουν τον φράχτη του κήπου. Ένα απόγευμα, την ώρα που έπλεναν πιάτα μαζί με τη μητέρα της, είπε:
«Τώρα καταλαβαίνω πως παλιά θύμωνα για ασήμαντα πράγματα. Κάνετε τόσα πολλά για μένα κι εγώ δεν το έβλεπα.»
Η Σάντρα χαμογέλασε: «Αυτό είναι η ενηλικίωση, αγάπη μου. Να συνειδητοποιούμε πως δεν υπάρχει μόνο ο εαυτός μας.»
Τα μάτια της Τζόις έλαμψαν. «Ξέρω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Να γίνω γιατρός. Όχι για το κύρος ή τα χρήματα, αλλά για να βοηθάω πραγματικά τους ανθρώπους.»
Η μητέρα της την αγκάλιασε συγκινημένη: «Ήδη κάνεις τη διαφορά, παιδί μου.»
Ένα νέο ξεκίνημα στο πανεπιστήμιο
Όταν η Τζόις ξεκίνησε τις σπουδές της στην Ιατρική, ένιωθε γεμάτη ελπίδα. Στην αυλή του πανεπιστημίου, συνάντησε ξανά τη Γουίλμα, που της χάρισε ένα μικρό δώρο: μια ασημένια καρφίτσα σε σχήμα βοηθητικού χεριού.
«Αυτό να σε θυμίζει πως πάντα υπάρχει κάποιος που χρειάζεται βοήθεια» – της είπε.
Η Τζόις την στερέωσε στην τσάντα της και χαμογέλασε. Ήξερε ότι η ζωή της είχε αλλάξει από εκείνη τη μέρα στην πισίνα, όταν αποφάσισε να δράσει και όχι να μείνει θεατής.
Κύρια διδάγματα
Η ενηλικίωση ξεκινά μέσα από μικρές συνειδητοποιήσεις.
Η ανιδιοτέλεια και η ενσυναίσθηση είναι θεμέλια για το μέλλον.
Δεν έχουν σημασία οι εξωτερικές λεπτομέρειες, αλλά η προσοχή που δείχνουμε στους άλλους.
Κάθε μικρή πράξη καλοσύνης μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας και τη ζωή των γύρω μας.
Η ιστορία της Τζόις δείχνει πως πίσω από τις δυσκολίες της εφηβείας κρύβονται μεγαλύτερες αξίες. Η πραγματική ενηλικίωση αρχίζει όταν μαθαίνουμε να νοιαζόμαστε και για τους άλλους.