Η Στιγμή που Κόντεψα να Πατήσω ένα Μωρό Μεσα στη Νύχτα στην Εθνική Οδό
Ένα βρέφος, μόλις μερικών μηνών, βρισκόταν μόνο του, ξημερώματα, να σέρνεται στη μέση της εθνικής οδού φορώντας μόνο πάνες και ένα λουρί σκύλου στον λαιμό. Ήμουν σχεδόν στα είκοσι χρόνια που οδηγούσα μοτοσυκλέτα όταν τυχαία, εκείνη τη νύχτα, κατάλαβα τι είχα μπροστά μου χάρη στο φως των προβολέων μου που αντανακλούσε από το μεταλλικό λουρί.
Είμαι 70 χρονών και έχω πάνω από σαράντα χρόνια εμπειρίας στην οδήγηση μέσα σε όλες τις δύσκολες καιρικές συνθήκες – από καταιγίδες μέχρι πυκνή ομίχλη. Παρ’ όλα αυτά, ποτέ δεν πάτησα τόσο απότομα το φρένο όσο εκείνο το βράδυ, όταν το σκοτεινό σχήμα που φαινόταν σαν ζώο στο δρόμο, αποδείχθηκε ότι ήταν ένα μικρό παιδί.
Ήταν περίπου δεκαοχτώ μηνών. Κινούνταν στα τέσσερα στην αριστερή λωρίδα μιας πολυσύχναστης λεωφόρου, ενώ τα αυτοκίνητα προσπαθούσαν να την αποφύγουν χωρίς να σταματούν στο σημείο. Το λουρί ήταν δερμάτινο, βαρύ, το είδος που χρησιμοποιείται για σκυλιά μεγάλης δύναμης, και από αυτό κρεμόταν μια αλυσίδα με σπασμένο άκρο που σύρθηκε πίσω της καθώς έσφιγγε τα δάχτυλα γύρω μου και έκλαιγε, με αίματα να τρέχουν από τα γόνατά της.
Όταν τα φώτα της μοτοσυκλέτας μου τη φώτισαν, δεν απομακρύνθηκε – αντίθετα, έσπευσε προς το μέρος μου σα να περίμενε κάποιον, οποιονδήποτε. Όταν την είδα καλύτερα, παρατήρησα κάτι που μου πάγωσε το αίμα: πάνω στα χέρια της υπήρχαν καψίματα από τσιγάρο, και η αλυσίδα στο λουρί της ήταν πρόσφατα σπασμένη, σαν να είχε αποδράσει από κάτι.
Βασικά στιγμιότυπα της διάσωσης:
- Ανέκοψα την πορεία της μοτοσυκλέτας και κατέβηκα από αυτή για να τη σώσω.
- Μια νταλίκα πέρασε ξυστά δίπλα μας, κάνοντας τον αέρα να μας παρασύρει.
- Το παιδί ήταν βρώμικο, καλυμμένο με αίματα, τραύματα και με ένα σκυλίσιο λουρί σφιγμένο στον λαιμό της.
- Ο οδηγός της νταλίκας και εγώ καλέσαμε τις αρχές και περίμενα μαζί της μέχρι να έρθει βοήθεια.
«Γεια σου, μικρή», της είπα κρατώντας τη φωνή μου γαλήνια, «είσαι ασφαλής τώρα. Είμαι εδώ.» Εκείνη μου έκρυψε το πρόσωπο στη ζακέτα μου και άρχισε να κλαίει με λυγμούς, τα μάτια της είχαν τη θλίψη που κανένα παιδί δεν αξίζει να δει.
Ένας οδηγός νταλίκας που σταμάτησε κοντά μας, έμοιαζε σοκαρισμένος όταν είδε το παιδί. «Θεέ μου, είναι παιδί;», ψιθύρισε, «Σχεδόν…» Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει.
Βρισκόμασταν σε μια εγκαταλελειμμένη περιοχή, δίχως σπίτια ή οτιδήποτε ορατό στο οπτικό πεδίο. Κανένας δεν είχε σταματήσει για να τη βοηθήσει, παρότι δεκάδες αυτοκίνητα προσπερνούσαν επικίνδυνα κοντά της.
«Καλέστε την αστυνομία», είπα στον οδηγό, ενώ εξέταζα το μωρό διακριτικά χωρίς να τη φοβίσω περισσότερο. Το λουρί ήταν τόσο σφιχτό που είχε ξύσει τον λαιμό της και μόλις προσπάθησα να κοιτάξω κοντά, γύρισε και ούρλιαξε.
Τα τραύματα δεν τελείωναν εκεί. Το μωρό έφερε σημάδια από δαγκωματιές, σημαδια από ζώνη, μαρκαρισμένο δέρμα από σκοινιά στα χέρια και τους αστραγάλους της, καθώς και πολλαπλές παλιές κατάγματα στα πλευρά, στο χέρι και στην κλείδα. Με μια μικρή ύπαρξη να έχει υποστεί τόσο βάναυση και ανατριχιαστική κακοποίηση, ήταν ξεκάθαρο ότι αυτό δεν ήταν απλά κακή μεταχείριση αλλά συστηματική βαρβαρότητα.
«Αυτό το παιδί έχει υποστεί βασανιστήρια», είπε η γιατρός μετά την εξέταση. «Δεν είναι απλή κακοποίηση. Είναι μεθοδική και διαρκής καταστροφή της ψυχής ενός αθώου.»
Κατά την παραμονή της στο νοσοκομείο, δεν έτρωγε, δεν κοιμόταν και έκλαιγε ασταμάτητα, εκτός όταν βρισκόμουν κοντά της και την κρατούσα. Το παιδί δεν μιλούσε, πιθανόν λόγω της ψυχικής καταπόνησης και της κακοποίησης που είχε περάσει. Με όλη την ανατριχιαστική αλήθεια πλάι μου, αποφάσισα να την φροντίσω προσωπικά, με την ελπίδα ότι η παρουσία μου θα της προσέφερε ένα καταφύγιο ασφάλειας.
Οι αρχές και οι κοινωνικές υπηρεσίες έκαναν γρήγορα έρευνες, βρίσκοντας σε ένα εγκαταλελειμμένο τροχόσπιτο κλουβιά, τους ίδιους τύπους αλυσίδων και λουριών, και ίχνη πολλών ακόμη παιδιών. Ήταν εμφανές ότι το μωρό που έσωσα δεν ήταν η μόνη παγιδευμένη ψυχή σε αυτή την κόλαση.
Το βρέφος είχε σπάσει την αλυσίδα και είχε σέρνει για δύο μίλια στην έρημο μέχρι να φτάσει στην εθνική οδό, αναζητώντας βοήθεια. Ένας από τους διασώστες, γεμάτος σεβασμό, σχολίασε: «Η μικρή αυτή πήρε την εξυπνάδα να ξέρει ότι αυτοκίνητα σημαίνουν ανθρώπους και ότι άνθρωποι ίσως σημαίνουν ασφάλεια.»
Στιγμιότυπα από τη μακροχρόνια ανάρρωσή της:
- Ο μικρός αγωνίστηκε να βρει ομιλία μετά το τραύμα.
- Η συγχρονισμένη υποστήριξη από φίλους και οικογένεια βοήθησε την ψυχική της ανάκαμψη.
- Σταδιακή προσέγγιση για να μάθει ξανά να εμπιστεύεται και να εκφράζεται.
- Η ζωή της σήμερα χαρακτηρίζεται από χαρά και παιδική απλότητα.
Η μικρή, που πλέον ονομάσαμε Ελπίδα, έχει ήδη καταφέρει να σχηματίσει πάνω από δύο χρόνια ζωής γεμάτα ασφάλεια και αγάπη στο νέο της σπίτι. Αρχίζει σιγά-σιγά να δείχνει σημάδια εξέλιξης, αναπτύσσοντας κοινωνικές δεξιότητες και να απολαμβάνει τη συντροφιά των ανθρώπων που την φροντίζουν, ακόμη και αν τα τραύματα του παρελθόντος παραμένουν ένα βαρύ φορτίο.
Η απόφασή μου να την υιοθετήσω ήταν ξεκάθαρη από την αρχή. Το δέσιμο που αναπτύχθηκε μεταξύ μας είναι ασύγκριτο, και παρά την ηλικία μου, θα κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου για να της προσφέρω μια ζωή γεμάτη αγάπη, φροντίδα και προστασία.
Η ιστορία της μικρής μας Ελπίδας αξίζει να ακουστεί, διότι αποδεικνύει πως ακόμα και στο πιο σκοτεινό σημείο, υπάρχει φως και καλοσύνη που μπορεί να σώσει μια ζωή. Η μοτοσυκλέτα που με έφερε κοντά της έγινε το σύμβολο της σωτηρίας και μιας νέας αρχής για εκείνη.
Κλείνοντας, αυτή η εμπειρία αποκαλύπτει πόσο σημαντικό είναι να μένουμε πάντα σε εγρήγορση και να προστατεύουμε τους πιο ευάλωτους ανάμεσά μας. Όσο σκληρός κι αν είναι ο κόσμος, καλοί άνθρωποι όπως ο “Προφήτης” μπορούν να κάνουν τη διαφορά, δίνοντας ελπίδα και νέα ζωή σε όσους την έχουν χάσει.