«Γιαγιά, νομίζω ότι ανήκετε σε άλλο τμήμα» – έτσι καλωσόρισαν οι νέοι υπάλληλοι τη νέα συνάδελφο
Μια νεαρή γυναίκα μόλις εισήλθε στους χώρους μιας τεχνολογικής εταιρείας, χωρίς ακόμα να γνωρίζει πως είχε ήδη αγοράσει ολόκληρη την επιχείρηση από τους ανύποπτους εργαζόμενους.
«Σε ποιον θέλετε να απευθυνθείτε;» ψιθύρισε ασυναίσθητα ένας νεαρός στη ρεσεψιόν, χωρίς καν να αποσπάσει το βλέμμα του από το κινητό του.
Το μοντέρνο κούρεμα και το επώνυμο hoodie φώναζαν για προσοχή, ακριβώς όπως προτιμά μια νεαρή γυναίκα του tech κύκλου να γίνεται αντιληπτή.
Η Ελισάβετ Μίλερ με διακριτικότητα ρύθμισε την κομψή τσάντα της στον ώμο, προσπαθώντας να δώσει μια αθώα εντύπωση με την απλή της μπλούζα, το κάτωθεν των γονάτων φούστα και τα αναπαυτικά παπούτσια χωρίς τακούνι.
Ο πρώην διευθυντής, κύριος Γκρούμπερ, άνδρας με γκριζωπά μαλλιά και κουρασμένο χαμόγελο, είχε χαμογελάσει όταν ολοκλήρωσε την πώληση, εξηγώντας της το πλάνο:
«Ένα δούρειο ίππο, Ελισάβετ. Θα καταπιούν το δόλωμα χωρίς να καταλάβουν τον γάντζο. Μέχρι να συνειδητοποιήσουν ποια είσαι, θα είναι ήδη αργά.»
«Είμαι η νέα υπάλληλος. Τμήμα νομικών παρακαλώ», ανέφερε ήρεμα, αποφεύγοντας να ακούγεται αυταρχική.
Τελικά, ο νεαρός πίσω από τη ρεσεψιόν σήκωσε το βλέμμα και την εξέτασε από την κορυφή μέχρι τα φθαρμένα παπούτσια και τα περιποιημένα ασημένια μαλλιά της, γελώντας με περιφρόνηση.
Έτσι γεννήθηκε ένα εσωτερικό αστείο: «Ναι, το άκουσα κι εγώ. Θα πάρεις πρόσβαση από την ασφάλεια. Το γραφείο σου είναι στο τέλος του διαδρόμου. Εμείς θα ασχολούμαστε με τα πραγματικά έργα.»
Η Ελισάβετ απάντησε με μια θέρμη προσωπικής επιμονής κι κατεύθυνε προς το open space – έναν τεράστιο χώρο γεμάτο πληκτρολόγια, οθόνες και ανθρώπους που φαινόταν πάντοτε βυθισμένοι στα project τους. Ήταν συνηθισμένη στο να φέρνει τάξη.
Μετά τον θάνατο του συζύγου της έσωσε σταδιακά την εταιρεία του. Με σταθερές επενδύσεις και ψηφιακό μετασχηματισμό, τώρα, στα 67 της, αντιμετώπιζε την κορυφαία πρόκληση: την απόκτηση μιας διάσημης εταιρείας πληροφορικής, η οποία όμως είχε σαπίσει εσωτερικά.
Της παραχωρήθηκε ένα γραφείο στην άκρη της αίθουσας, δίπλα στο αρχείο – παλιό γραφείο με βαθουλώματα και μια τριγμήχτρα καρέκλα, μια μικρή ‘νησίδα του παρελθόντος’ μέσα σε μια θάλασσα από tablets και κώδικα.
«Εξοικειωθήκατε;» ρώτησε η Όρα, η υπεύθυνη μάρκετινγκ, κομψά ντυμένη με λευκό κοστούμι και νωχελικό άρωμα.
«Προσπαθώ να καταλάβω πώς λειτουργούν τα πάντα» απάντησε η Ελισάβετ γλυκά.
«Ξεκινήστε με τα συμβόλαια του έργου ‘Orion’ από την περασμένη χρονιά, είναι στο αρχείο. Δεν φαίνεται δύσκολο, σωστά;» είπε η Όρα υποτιμητικά, σαν να της έλεγε «Μείνε εδώ, γιαγιούλα.»
«Ευχαριστώ» απάντησε με ηρεμία, ενώ μέσα της αναπτυσσόταν μια λεπτή ειρωνεία.
- Ένας από τους προγραμματιστές, ο Στάς, σταμάτησε κοντά στην ομάδα του και την κοίταξε με ειρωνικό χαμόγελο.
- «Σας το λέω, οι γιαγιάδες ανήκουν σε άλλο κόσμο. Ο διευθυντής προσωπικού έχει τρελαθεί» σχολίασε με χλευασμό.
- Τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν το γέλιο τους.
Η Ελισάβετ ένιωσε να ανεβαίνει μέσα της μία σαφής και ψύχραιμη αποφασιστικότητα.
Γύρισε και τον κοίταξε κατάματα. Όλα όσα έβλεπε – τα ακριβά ρούχα, τις συσκευές, το ρολόι Gucci στον καρπό του Στάς – είχαν πληρωθεί με τα χρήματά της.
«Ευχαριστώ,» είπε ήρεμα. «Τώρα ξέρω πού ακριβώς πρέπει να ψάξω.»
Το αρχείο ήταν ένας μικρός, χωρίς παράθυρα χώρος. Η Ελισάβετ άνοιξε γρήγορα τον φάκελο ‘Orion’ και άρχισε να ξεφυλλίζει έγγραφα, προσθήκες και εκθέσεις. Σε πρώτη στάση όλα φαινόντουσαν τακτοποιημένα, αλλά το εκπαιδευμένο της μάτι εντόπισε λάθη.
Τα ποσά που αναγραφόντουσαν για την ‘CyberTechSystems’ ήταν στρογγυλοποιημένα σε χιλιάδες, ένδειξη προχειρότητας ή εσκεμμένης απόκρυψης.
Οι περιγραφές υπηρεσιών ήταν αόριστες: «Γενική συμβουλευτική», «Αναλυτική υποστήριξη», «Βελτιστοποίηση διαδικασιών» – τυπικές εκφράσεις για όποιον γνωρίζει τι να αναζητήσει.
Μετά από ώρες, η πόρτα άνοιξε τρίζοντας, και η Λένα από το λογιστήριο μπήκε ντροπαλά.
«Καλησπέρα, μπορώ να σας βοηθήσω με το ηλεκτρονικό σύστημα; Μου είπαν ότι δεν έχετε ακόμη πρόσβαση.» Η φωνή της ήταν ζεστή και χωρίς ίχνος υπεροψίας.
«Θα το εκτιμούσα πολύ, ευχαριστώ.»
Καθώς η Λένα εξηγούσε την εφαρμογή, η Ελισάβετ ξαναέμαθε να εμπιστεύεται: ακόμα και μέσα σε έναν βάλτο, υπάρχει μια καθαρή πηγή.
Μέσα σε λίγα λεπτά ο Στάς εμφανίστηκε ξανά.
«Χρειάζομαι άμεσα το συμβόλαιο με την ‘CyberTechSystems’. Γρήγορα!» διέταξε αυταρχικά.
«Είμαι εδώ μόνο μια μέρα, αλλά εργάζομαι», απάντησε χωρίς θυμό η Ελισάβετ. «Προσπαθώ να διορθώσω ό,τι αγνοήθηκε μέχρι τώρα.»
«Δεν με νοιάζει!» φώναξε, αρπάζοντας απροκάλυπτα τον φάκελο από τα χέρια της. «Με εσάς τους παλιούς πάντα υπάρχουν μόνο προβλήματα.» Με ένα βροντερό χτύπημα έκλεισε την πόρτα.
Η Ελισάβετ δεν τον ακολούθησε. Η καρδιά της ήταν καθαρή. Πήρε το κινητό της και κάλεσε τον δικηγόρο:
«Άρκαντιους, καλημέρα. Έλεγξε παρακαλώ την εταιρεία ‘CyberTechSystems’. Υποψιάζομαι κάτι.»
Την επόμενη μέρα το κινητό της χτυπούσε ασταμάτητα. Αυτή απάντησε ήρεμα, φορώντας τα γυαλιά της.
«Ναι, Άρκαντιους;»
«Έκανα τον έλεγχο. Είχες δίκιο. Η ‘CyberTechSystems’ είναι καταχωρημένη σε μια εικονική εταιρεία στην Κύπρο. Και μαντέψτε ποιος είναι ο δεύτερος μέτοχος;»
«Μην μου πεις…» χαμογέλασε ελαφρά.
«Ο Στάς, με 30%. Το υπόλοιπο ανήκει σε μια ψεύτικη εταιρεία, αλλά όλες οι πληρωμές γίνονται απευθείας από την εταιρεία σας σε ελβετικούς λογαριασμούς.
Και ξέρεις ποια έδινε τις εντολές για τις μεταφορές; Η Όρα, η διευθύντρια μάρκετινγκ.»
Η Ελισάβετ έκλεισε απαλά τον φάκελο.
«Τέλεια. Ετοίμασε μια επίσημη αναφορά. Θα την παρουσιάσω αύριο στο διοικητικό συμβούλιο.
Και Άρκαντιους… ενημέρωσε και τον Τύπο. Αυτή η ιστορία θα κάνει πάταγο στη στήλη επιχειρήσεων.»
Την επόμενη μέρα η αίθουσα συνεδριάσεων ήταν γεμάτη. Όλοι οι διευθυντές, συμπεριλαμβανομένων του Στάς και της Όρας, κάθονταν ανυπόμονοι γύρω από το τραπέζι.
Η Ελισάβετ Μίλερ εισήλθε με ηρεμία, κρατώντας τον φάκελο κάτω από το χέρι της.
«Καλημέρα. Πριν ξεκινήσουμε τη συνεδρίαση, έχω μια ανακοίνωση. Ως νέα ιδιοκτήτρια της εταιρείας, προχώρησα σε εσωτερικό έλεγχο. Τα αποτελέσματα είναι… εκπληκτικά.»
Η Όρα γέλασε σύντομα:
«Έλεγχο; κυρία Μίλερ, με κάθε σεβασμό – στην πραγματική ζωή τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα.»
«Συμφωνώ, δεσποινίς Όρα. Αλλά στην πραγματική ζωή υπάρχει και ο νόμος – και η ποινική ευθύνη.»
Ο Στάς άνοιξε τα μάτια του διάπλατα:
«Τι εννοείτε;»
Η Ελισάβετ άνοιξε τον φάκελο, τράβηξε κάποια έγγραφα και τα τοποθέτησε μπροστά στα μέλη του συμβουλίου.
«Σειρά πλαστών συναλλαγών, διογκωμένα ποσά, υπεργολαβίες σε offshore εταιρείες στις οποίες εμπλέκεται ο κ. Στάς. Διαθέτουμε γραπτά αποδεικτικά στοιχεία.
Για να γίνει σαφές: τα έγγραφα έχουν ήδη υποβληθεί σήμερα στην εισαγγελία.»
Η αίθουσα γέμισε σιωπή. Ο Στάς προσπάθησε να υπερασπιστεί τον εαυτό του:
«Είναι συνομωσία! Δεν έχετε κανένα δικαίωμα—»
«Αντίθετα, έχω κάθε δικαίωμα.
Γιατί δεν είμαι απλώς η ‘γιαγιά από το αρχείο’.
Είμαι η Ελισάβετ Μίλερ, νέα CEO και κυρίαρχη μέτοχος αυτής της εταιρείας.
Και εσείς οι δυο… Αποτέλεστε προσωρινά απομακρυσμένοι από τις θέσεις σας.»
Πέρασαν στιγμές απόλυτης σιωπής. Ύστερα, ένας νεαρός στο βάθος του τραπεζιού άρχισε να χειροκροτεί. Άλλος ένας, και ακόμα ένας. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το σύνολο της αίθουσας σηκώθηκε όρθιο και χειροκρότησε.
Η Ελισάβετ χαμογέλασε ήρεμα. Δεν ήταν εκδίκηση, αλλά η επιβεβαίωση πως η αληθινή δύναμη δεν ουρλιάζει.
Κλειδί: Ο σεβασμός δεν πηγάζει από την ηλικία αλλά από την προσωπικότητα και το ήθος.
Η ιστορία αυτή αποδεικνύει πως η εμπειρία, όταν συνδυάζεται με αποφασιστικότητα και γνώση, μπορεί να ανατρέψει κάθε προγνωστικό – ακόμα και σε έναν κόσμο που φαίνεται να ανήκει αποκλειστικά στους νέους.