Πώς μαθαίνουμε να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας;
Δεν έχω ποτέ ντραπεί για την εμφάνισή μου. Ναι, είμαι ήδη εξήντα ετών. Δεν είμαι πια η νέα γυναίκα που βλέπατε στις σελίδες ενός περιοδικού, και το σώμα μου δεν πληροί τα πρότυπα ενός ιδανικού, αλλά πάντα αποδεχόμουν τον εαυτό μου όπως είμαι. Έχω ρυτίδες, μια πιο μαλακή κοιλιά και ισχία που κάποτε ήταν η δύναμή μου, αλλά τώρα αποκαλύπτουν τη ροή του χρόνου. Ωστόσο, όλα αυτά αφηγούνται την ιστορία μου και τη ζωή μου. Ο σύζυγός μου λέει πάντα ότι είμαι όμορφη. Ακόμα και μετά από 35 χρόνια γάμου, μπορεί να με κοιτάξει όπως όταν συναντηθήκαμε για πρώτη φορά.
Ωστόσο, πρόσφατα, τα πάντα φαίνεται να άλλαξαν. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, ένιωσα αβεβαιότητα σχετικά με τον εαυτό μου. Όλα ξεκίνησαν από μία φαινομενικά αθώα φωτογραφία. Εγώ και ο σύζυγός μου περάσαμε τις διακοπές μας στη Φλόριντα – μια σπάνια ευκαιρία να δραπετεύσουμε από την καθημερινότητα. Στην παραλία, φορώντας τα μαγιό μας, εκείνος με αγκάλιασε στη μέση, και εγώ χαμογελούσα. Ήθελα να αποθανατίσω αυτή τη στιγμή και να την μοιραστώ με φίλους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ναι, ήξερα ότι το μαγιό τονίζει όλα όσα θεωρώ ατέλειες. Αλλά αυτό δεν είναι λόγος για να κρυφτώ! Μετά από λίγες ώρες, άρχισαν να καταφθάνουν ‘likes’ και ευγενικά σχόλια: “Τι όμορφο ζευγάρι!”, “Καταπληκτικό ότι είστε μαζί τόσα χρόνια!” Χαμογελούσα, μέχρι που παρατήρησα ένα σχόλιο… από τη δική μου κόρη. Έγραψε: “Μαμά, σε αυτήν την ηλικία δεν φοράς τέτοια πράγματα. Και σίγουρα δεν πρέπει να δείχνεις τα παραπανίσια κιλά. Καλύτερα να διαγράψεις αυτή τη φωτογραφία.” Έμεινα άφωνη. Ένιωσα σαν να με είχαν ρίξει σε μια παγωμένη θάλασσα.
Δεν ήταν αστείο. Μιλούσε σοβαρά. Η καρδιά μου κόπηκε. Εγώ γέννησα αυτό το κορίτσι, πέρασα αμέτρητες νύχτες δίπλα της, την τάϊζα, την πήγαινα στο σχολείο, τη βοήθησα κατά τη διάρκεια των σπουδών της… Κι όμως, τώρα μου λέει κάτι τέτοιο. Δεν μπορούσα να μείνω αδιάφορη, έτσι έκανα κάτι, το οποίο δεν μετανιώνω. Δυστυχώς, τώρα πρέπει να ξαναμάθω να αποδέχομαι και να αγαπώ τον εαυτό μου.
Για ώρα κοίταξα την οθόνη και μετά άρχισα αργά να γράφω: “Αγάπη μου, αυτά είναι τα γονίδια μας. Σε είκοσι χρόνια, θα φαίνεσαι ακριβώς έτσι. Ελπίζω μέχρι τότε να έχεις αρκετή σοφία ώστε να μην ντρέπεσαι για το σώμα σου.” Στη συνέχεια, διέγραψα το σχόλιο της. Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό. Αποφάσισα ότι αν μου επιτρέπει δημόσια να με υποτιμά, έχω κάθε δικαίωμα να θέσω όρια. Έπαψα να παίρνω τα τηλέφωνά της.
Ορισμένες εβδομάδες αργότερα, ζήτησε χρήματα, κι εγώ απάντησα ψυχρά: “Ω, συγγνώμη, όλα πήγαν για φαγητό. Γι’ αυτό ίσως έχω αυτά τα παραπανίσια κιλά.” Ήταν προσβεβλημένη. Ειλικρινά, δεν με απασχολούσε. Ήξερα ότι μπορεί να ήμουν λίγο υπερβολική, αλλά εκείνη τη στιγμή υπερασπιζόμουν τον εαυτό μου.
Ωστόσο, από τότε, διαπιστώνω ότι κοιτάζω τον εαυτό μου στο καθρέφτη με κριτική ματιά. Κάποιες φορές καλύπτω την κοιλιά μου με μια πετσέτα όταν φοράω το μαγιό. Θυμώνω με τον εαυτό μου – γιατί γνωρίζω ότι δεν πρόκειται για το σώμα, αλλά για το ότι εμείς οι γυναίκες, πολύ συχνά, επιτρέπουμε στους άλλους να μας υποδεικνύουν πώς να ζούμε και πώς να φαινόμαστε. Έδωσα στη κόρη μου ένα μάθημα, αλλά προφανώς πρέπει ακόμα να μάθω το πιο σημαντικό μάθημα για μένα: να νιώθω ξανά περήφανη και σίγουρη για τον εαυτό μου, όπως είμαι.
Κύρια Σκέψη: Η αυτοαποδοχή είναι ένα ταξίδι που δεν έχει τέλος. Ανεξαρτήτως των προκλήσεων που μπορεί να αντιμετωπίζουμε, πρέπει συνεχώς να θυμόμαστε την αξία μας και να αγαπάμε τον εαυτό μας.