Το ξημέρωμα γεννήθηκε ένα κοριτσάκι από μία 18χρονη μητέρα
Το βράδυ που έφτασα στο μαιευτήριο, πιασμένη από τον πόνο των πρώτων σπασμών, ο σύζυγός μου και εγώ ήμασταν γεμάτοι ανυπομονησία περιμένοντας τη γέννηση του τέταρτου παιδιού μας. Η οικογένειά μας ήταν ήδη αρκετά πολυμελής. Τα δεύτερο και τρίτο παιδί μας ήταν δίδυμα, κάτι που ήταν πρωτόγνωρο καθώς δεν υπήρχαν δίδυμα στην οικογενειακή μας ιστορία.
Καθώς προετοιμαζόμασταν για την επόμενη εγκυμοσύνη, το αστείο που κυκλοφορούσε στην οικογένεια ήταν: «Τι θα γινόταν αν πάλι γεννούσαμε δίδυμα;» Οι παππούδες ήταν πραγματικά έκπληκτοι και στην αρχή μας προσέφεραν μεγάλη βοήθεια. Στο δεύτερο υπερηχογράφημα μπόρεσαν να διαπιστώσουν αν επρόκειτο ξανά για δίδυμα.
Αλλά τελικά όχι, το τέταρτο μας «Νίνζα» ήρθε στον κόσμο μόνος του. Η διαδικασία ολοκληρώθηκε ομαλά και αργότερα μας μετέφεραν σε μια ιδιωτική μονόκλινη αίθουσα, την οποία είχαμε ήδη κλείσει και πληρώσει με τον σύζυγό μου.
Λίγες ώρες αργότερα, μου έφεραν το μωρό για να το θηλάσω. Έπειτα από λίγα λεπτά εμφανίστηκε ο επικεφαλής γιατρός με ανήσυχο βλέμμα και μας ανακοίνωσε: «Υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα…»
Τότε μας είπε πως εκείνο το πρωί, μία 18χρονη κοπέλα γέννησε τη μικρή της κόρη, υπέγραψε τα απαραίτητα έγγραφα, κάλεσε ένα ταξί και εγκατέλειψε το νοσοκομείο. Η νέα μητέρα δεν ήταν σε θέση να περπατήσει εύκολα μετά τον τοκετό, όμως δεν ήθελε να παραμείνει άλλο.
Ήταν αναγκασμένοι να την αφήσουν να φύγει. Το μωρό ήταν όμορφο και υγιές. Ήξερα πόσο πολύ ονειρευόσουν δεύτερα δίδυμα. Σκέφτηκα μήπως θα δεχόσουν να αναλάβεις αυτό το παιδί; Μπορεί να λέγαμε πως εσύ το έφερες στον κόσμο… Απλώς φοβόμουν μήπως το μωρό καταλήξει σε ορφανοτροφείο. Τι είδους ζωή θα μπορούσε να έχει ένα μωρό εκεί; Αυτό έσπαγε την καρδιά μου…
Τονίστηκε επίσης ότι αυτή η πράξη δεν ήταν νόμιμη. Μπορούσαμε να ξεκινήσουμε μια επίσημη διαδικασία υιοθεσίας, όμως αυτή διαρκεί μήνες και δεν υπάρχουν εγγυήσεις.
Ενώ εκκρεμεί αυτή η διαδικασία, το μωρό θα έπρεπε να φιλοξενείται σε ορφανοτροφείο. Ήταν μια θλιβερή προοπτική…
Η αλήθεια με συγκλόνισε — γνώριζα πολύ καλά τη Λυουντμίλα Σταπάνοβα, τη νοσοκόμα επικεφαλής. Ήταν μια ευγενική και φιλική γυναίκα με την οποία είχα συζητήσεις και έξω από το νοσοκομείο. Ίσως για αυτό μου πρότεινε αυτή την «ήπια» λύση.
Συνοψίζοντας, ο τοκετός μας απέφερε πολλαπλά συναισθήματα: από τη χαρά για τη νέα ζωή μέσα στην οικογένεια ως την ανησυχία για τη μοίρα ενός άλλου μωρού, που αντιμετώπισε την εγκατάλειψη. Παρόλο που η κατάσταση είναι σύνθετη και οι νόμοι αυστηροί, η αγάπη και η αλληλεγγύη μπορούν να δημιουργήσουν ελπίδα για το μέλλον.